Πολύ ωραια εννοιολογικά η παρέμβαση του Sat One που θέτει το θέμα της συντήρησης με το νέο του έργο, στη Φρανκφούρτη. Το ονομάζει “Conservation” ενώ απο κάτω σημειώνει:
From the street to the…
Στην ιστοσελίδα του γράφει, κάτω από τη φωτογραφία/εικόνα του έργου του:
"Many works created in public spaces have a temporary survival. Paintings get destroyed, painted over or simply buffed.
Whilst years ago its documentation found place in private photo collections or books, the idea of “conservation” has become more important, spreading through different media where publications, internet (including blogs, forums and websites), collectors, galleries and museums play an essential role."
Η διατήρηση λοιπόν της εικόνας, του πλαισίου, που απουσιάζει...
Είτε γιατι η φωτογραφία-εικόνα τής πήρε την αθάνατη ψυχή, είτε γιατι ο ματεριαλιστής συντηρητής την απέσπασε για α, να τη διατηρήσει/πουλήσει σε συλλέκτη, ή β. να τη διατηρήσει σε ελεγχόμενο μουσειακό περιβάλλον.
Χμμμμ όπως και να έχει όλοι αυτοί δεν ξέρουν τους st.a.co...
Το μόνιμο ερώτημα που στοιχειώνει τη συντήρηση: ποιά αξία του έργου παλεύω να διατηρήσω;
Εδώ κερδίζει η εικόνα με τα συμφραζόμενά της.
Προσοχή: όχι η αισθητική αξία. Η εικόνα.
Όσο για τον μόνιμο αντίλογο για τη συντήρηση των εφήμερων έργων της στριτ αρτ και πολύ περισσότερο βέβαια των γκραφίτι, που ιδεολογικά κρατούν αποστάσεις από διαδικασίες διατήρησης, είμαστε οι "άλλοι".
Τα έργα τους αποδίδονται στην κοινωνία, χωρίς διαμεσολάβηση μουσείου, γκαλερί κτλ. Χωρίς ένα δοσμένο πλαίσιο ανάγνωσής τους αλλά και συμπεριφοράς απεναντί τους.
Υπάρχουν αυτοί που αδιαφορούν, που δεν τα βλέπουν, αυτοί που τα προσέχουν, τα θαυμάζουν, τα βάζουν στη ζωή τους, αυτοί που ενοχλούνται λίγο ή πολύ, αυτοί που αναλαμβάνουν ενεργά δράση "πατώντας" τα, κάνοντας diss, σβύνοντάς τα και υπάρχουμε και οι "άλλοι", εμεις δηλαδή, που επεμβαίνουμε καθυστερώντας τη φθορά.
Εφόσον λοιπόνδέχεσαι ότι αύριο κάποιος με ενα μαρκαδόρο μπορει να γράψει στο έργο σου δέχεσαι και ότι κάποιος άλλος μπορει να στερεώσει μια απολέπιση.
Ακούγεται εύκολο; Είναι μόνο η αρχή. Και τι αρχή.
I think this is the beginning of a beautiful friendship...
From the street to the…
Στην ιστοσελίδα του γράφει, κάτω από τη φωτογραφία/εικόνα του έργου του:
"Many works created in public spaces have a temporary survival. Paintings get destroyed, painted over or simply buffed.
Whilst years ago its documentation found place in private photo collections or books, the idea of “conservation” has become more important, spreading through different media where publications, internet (including blogs, forums and websites), collectors, galleries and museums play an essential role."
Η διατήρηση λοιπόν της εικόνας, του πλαισίου, που απουσιάζει...
Είτε γιατι η φωτογραφία-εικόνα τής πήρε την αθάνατη ψυχή, είτε γιατι ο ματεριαλιστής συντηρητής την απέσπασε για α, να τη διατηρήσει/πουλήσει σε συλλέκτη, ή β. να τη διατηρήσει σε ελεγχόμενο μουσειακό περιβάλλον.
Χμμμμ όπως και να έχει όλοι αυτοί δεν ξέρουν τους st.a.co...
Η φωτογραφία είναι από η σελίδα του Sat One (http://satone.de/blog/?p=2135)
Το μόνιμο ερώτημα που στοιχειώνει τη συντήρηση: ποιά αξία του έργου παλεύω να διατηρήσω;
Εδώ κερδίζει η εικόνα με τα συμφραζόμενά της.
Προσοχή: όχι η αισθητική αξία. Η εικόνα.
Όσο για τον μόνιμο αντίλογο για τη συντήρηση των εφήμερων έργων της στριτ αρτ και πολύ περισσότερο βέβαια των γκραφίτι, που ιδεολογικά κρατούν αποστάσεις από διαδικασίες διατήρησης, είμαστε οι "άλλοι".
Μερικοί st.a.co. επί το έργο σήμερα σε ένα ωραίο και ταλαιπωρημένο έργο του Τaxis.
Τα έργα τους αποδίδονται στην κοινωνία, χωρίς διαμεσολάβηση μουσείου, γκαλερί κτλ. Χωρίς ένα δοσμένο πλαίσιο ανάγνωσής τους αλλά και συμπεριφοράς απεναντί τους.
Υπάρχουν αυτοί που αδιαφορούν, που δεν τα βλέπουν, αυτοί που τα προσέχουν, τα θαυμάζουν, τα βάζουν στη ζωή τους, αυτοί που ενοχλούνται λίγο ή πολύ, αυτοί που αναλαμβάνουν ενεργά δράση "πατώντας" τα, κάνοντας diss, σβύνοντάς τα και υπάρχουμε και οι "άλλοι", εμεις δηλαδή, που επεμβαίνουμε καθυστερώντας τη φθορά.
Εφόσον λοιπόνδέχεσαι ότι αύριο κάποιος με ενα μαρκαδόρο μπορει να γράψει στο έργο σου δέχεσαι και ότι κάποιος άλλος μπορει να στερεώσει μια απολέπιση.
Ακούγεται εύκολο; Είναι μόνο η αρχή. Και τι αρχή.
I think this is the beginning of a beautiful friendship...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου